Ο προπονητής μόνος του δεν θα λύσει το πρόβλημα

Γράφει ο Αλέξης Σαββόπουλος

Η κοινή λογική λέει το εξής όταν μέσα σε δυο εβδομάδες, παραιτούνται, τα δυο βασικά εργαλεία του ποδοσφαιρικού ΑΡΗ. Ο τεχνικός διευθυντής και ο προπονητής. Επαναλαμβάνω, ότι παραιτούνται και όχι παύονται για παράδειγμα. Αυτό πρόχειρα-πρόχειρα δείχνει ότι κάτι υπάρχει στο club. Κάτι υποβόσκει. Ότι κάπου υπάρχει πρόβλημα και ότι χάθηκε ο περσινός κοινός- όχι απόλυτα αλλά σε ένα μεγάλο βαθμό – κώδικας επικοινωνίας που είχε οδηγήσει την ομάδα σε μια πετυχημένη χρονιά, στην επιστροφή της στη Σούπερ Λιγκ.

Στις επιλογές, τις μεταγραφές, τις αποχωρήσεις, την καθημερινότητα. Πρώτος άνοιξε την πόρτα ο Διαμαντόπουλος, χωρίς όμως να μας κάνει σοφότερους με την ανακοίνωσή του, επιλέγοντας ορθά να προασπίσει την ηρεμία της ομάδας. Λίγες μέρες αργότερα, φεύγει και ο Παντελίδης αφήνοντας κάποιες υπόνοιες για τα αποδυτήρια της ομάδας και την αδυναμία του να προλάβει καταστάσεις. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι ο Έλληνας τεχνικός είχε σκεφτεί να παραιτηθεί, αμέσως μετά τον Διαμαντόπουλο.

Το είχε στο μυαλό του, δεν αισθανόταν ασφαλής, για λόγους που ξέρει ο ίδιος και το είχε καταλάβει και ο Θόδωρος Καρυπίδης που ακόμη και μια μέρα πριν από το παιχνίδι με τον Βόλο, προσπάθησε να τον… αποφορτίσει και παράλληλα συναίνεσε στην απόκτηση ενός χαφ, του Αμπού Μπα που ο ίδιος ο προπονητής ζήτησε.

Επομένως για κανέναν δεν συνιστά έκπληξη. Ίσως λίγο ο τρόπος να ήταν άκομψος, αλλά ο Παντελίδης είναι άνθρωπος που λειτουργεί με το θυμικό και λιγότερο με την λογική. Θόλωσε που λέμε, αδυνατώντας να πιστέψει αν αυτό που έβλεπε στο Πανθεσσαλικό επί 90΄ ήταν πράγματι η ίδια ομάδα που κόντεψε να κάνει μια επική ανατροπή με την Μόλντε, δυο μόλις εβδομάδες πριν, και «πάτησε» τον ΟΦΗ στο δεύτερο ημίχρονο στο Κλεάνθης Βικελίδης και από αστοχία και μόνο δεν κέρδισε.

Κούραση να υπάρχει ούτε λόγος, γιατί ήμαστε στο ξεκίνημα της σεζόν και ίσα-ίσα, έναντι του Βόλου ο Άρης είχε και το πλεονέκτημα του καλύτερου ρυθμού λόγω των τεσσάρων επιπλέον αγώνων στην Ευρώπη. Απουσίες επίσης δεν μπορεί να επικαλεστεί. Τον Βέλεθ δεν τον είχε ούτε στα δυο παιχνίδια που ανέφερα πιο πάνω. Διάθεση δεν υπήρχε σχεδόν από κανένα, ομαδικό πνεύμα επίσης, ένταση, ενέργεια. Σαν να ήταν υπνωτισμένοι ένα πράγμα, χωρίς μάλιστα ο αντίπαλος να έχει επικρατήσει κατά κράτος.

Είναι νομίζω το πιο χαρακτηριστικό παιχνίδι που ο προπονητής αν είχε τη δυνατότητα, θα ήθελε να αλλάξει τους εννέα από τους έντεκα. Παιχνίδι που φαινόταν ότι ο προπονητής δεν μπορούσε να ορίσει την μοίρα της ομάδας του γιατί αυτή έμοιαζε, τουλάχιστον το περασμένο Σάββατο, προδιαγεγραμμένη με την εικόνα της, για να φτάσει στο σημείο να ζητήσει από τον απόντα οκτώ μήνες Γκάμα να γυρίσει το ματς (λίγο έλειψε να το κάνει ο πορτογάλος)

Για μένα όλο αυτό συνιστά πρόβλημα που θα κληθεί να διαχειριστεί όποιος καθίσει στον πάγκο αλλά και ο ίδιος ο Θόδωρος Καρυπίδης που γνωρίζει όλες τις παραμέτρους και κρατάει την μπαγκέτα των εξελίξεων. Γιατί είναι ξεκάθαρο ότι έχει χαθεί η ηρεμία, η αυτοσυγκέντρωση και η ομάδα είναι μπερδεμένη. Δεν έπαψε να είναι καλή ομάδα που μπορεί να πετύχει πράγματα. Χάθηκε απλά ο προσανατολισμός στον κοινό στόχο, το εμείς αντί του Εγώ, κάποιοι μπέρδεψαν τους ρόλους τους γιατί απλά έλαβαν ένα τέτοιο δικαίωμα.

Ο Άρης πρέπει να ξαναγίνει ΟΜΑΔΑ και το έναυσμα δεν θα το δώσει μόνο ο νέος προπονητής, όποιος κι αν είναι αυτός. Θα το δώσει η διοίκηση που είναι η κεφαλή, ο Άγγελος Χαριστέας που έχει να διαχειριστεί την πρώτη… καυτή πατάτα στο νέο του ρόλο, οι ποδοσφαιριστές που στο Βόλο έχουν την αποκλειστική ευθύνη της θλιβερής εικόνας. Χρόνος υπάρχει, δεν χάθηκε κάτι. Υπήρξαν κάποιες στραβοτιμονιές αλλά το τιμόνι μπορεί να… ισιώσει και η ομάδα να τραβήξει ευθεία μπροστά.